56

Cait

Justin stał i rozmawiał z nikim innym jak z Brianną. Nie mogłam uwierzyć, ze ona tu jest.. stała i świergotała do mojego Jusa. A on jak gdyby nigdy nic pozwalał jej na flirty. Podeszłam do nich.

- No cześć . - powiedziałam podkreślając te dwa słowa.

- O hej skarbie - powiedział Justin całując mnie w policzek.

- Zobacz kogo spotkałem - dodał po chwili.

- Hej... Brianna. - powiedziałam niechętnie.

- Czesc- powiedziała obojętnie. - Widzimy się tam gdzie się umówiliśmy . - to mówiąc  rozmierzwiła mu włosy i poszła.

- Co to miało być? - spytałam krzyżując ręce.

- Nic takiego - wzruszył ramionami.

- Jasne - powiedziałam. - mówiłeś, ze już nie będzie takich akcji.

- Ale jakich? O co ci znowu chodzi?- westchnął.

- Mi? - pokazałam palcem na siebie. - chyba raczej tobie. Najpierw mnie przepraszasz i mówisz, ze mnie kochasz a teraz co?

- Skarbie..

- Nie Justin. Mam już tego dosyć. Ciągle tylko przepraszasz, i przepraszasz. Jestem już tym zmęczona. Daj mi spokój. - powiedziałam zrezygnowana i odeszłam. Ironia... on nawet nie próbował mnie zatrzymać... żałosne.

Ze łzami  w oczach udałam się do swojego pokoju hotelowego.

Maks

- Ej Cait co jest? - spytałem.

- Nic. Daj mi spokój. - powiedziała ze łzami w oczach.

- ej ej ej czekaj - powiedziałem łapiąc ja za rękę. - Co jest? Mi możesz powiedzieć.

- No bo.. - i tu opowiedziała całą historię.

- Ale z niego dupek. - powiedziałem po usłyszeniu całej historii. Siedzieliśmy właśnie w jej pokoju na łóżku. Oparła głowę o moje ramię i zaczęła płakać. Przytuliłem ją a wtedy ona już na dobre się rozpłakała. Nie wiedziałem co powiedzieć, więc wolałem się nie odzywać. Nagle usłyszałem jak ktoś wchodzi do pokoju.

-  A co tuu sie dziejjjeee? - spytała Viki przeciągając litery .Odpowiedział jej szloch Caitlin.

- Pocieszam ja tylko - powiedziałem.

Viktoria podniosła jedną brew.

- Pocieszasz? - skrzyżowała obie ręce na piersi i oparła się o framugę drzwi.

- Pokłóciła się z Justinem i nie chciałem zostawiać jej samej. - wyjaśniłem szybko. Wiedziałem, ze wcześniej czy później Viki zrobi mi za to drobną awanturę.

- Aha, no to bawcie się dobrze - przewróciła oczami i wyszła.

- Idź za nią. - szepnęła Cait.

- Coo? - zdziwiłem się.

- No biegnij za nią - odsunęła się ode mnie. - Idź. - nakazała.

 Wybiegłem z pokoju. Na szczęście zauważyłem zamykane drzwi naszego wspólnego pokoju więc szybko do niego wszedłem.

- Skarbie to nie to co myślisz.

-  Nie ważne.

- Nie, właśnie, że ważne. Kocham Cię i tylko ciebie - powiedziałem przyciągając ją do siebie.

Ona tylko się uśmiechnęła i oddawała pocałunki.

- Też cię kocham - powiedziała między pocałunkami.

puk, puk.

- Proszę - dodałem kiedy siedziała na mnie okrakiem.

- No cześć... oooo , to może ja wpadnę później. - dodał Justin z bananem na twarzy.

- Nie, chodź. Co jest? - spytałem. Viktoria chciała zejść ale ją do siebie przytuliłem i pocałowałem w szyję. Uśmiechnęła się i objęła mnie w pasie.

- No bo... nie będziecie zadowoleni.

- Zaczynam się bać. - dodała Vik.

- Brianna tu jest.- powiedział cicho

- Co?! - krzyknęła moja dziewczyna. Ja też nie byłem tym zachwycony.

- Noo, gadałem z nią. Przyjechała tu z Brandonem i tymi swoimi wrednymi psiapsiółami.

- Kurwa - zakląłem.

- Spokojnie skarbie - zmierzwiła mi włosy Viktoria.  - Przecież nie musimy na nią reagować prawda?

- Prawda, prawda - powiedziałem i cmoknąłem ją w usta.

- Więc... co z tym zrobimy? - spytał Justn.

- A co mamy z tym robić? Czy nie dość zniszczyła nam życie? Ignorujmy ją. - powiedziała zdenerwowana Vik.

- Dokładnie. Omijajmy ją szerokim łukiem. - dodałem.

- Maks ale ja...

- Co znowu zrobiłeś? – spytała Vik.

- Umówiłem się z nią.

- Ty co?! Justn pogięło cię do reszty?!- krzyczała Viktoria.  Chciałem ją uspokoić jednak nie pozwoliła mi na to. Zeszła ze mnie i wstała podchodząc do Justina.

- Viki to nie to co myślisz. Spotkam się z nią i zapytam po co tu przyjechała. 

- Jasne! Mam już dość was wszystkich Najpierw psuje mnie i Maksa a potem ciebie i Cait! A teraz co?! Umawiasz się z nią?! Jesteś żałosny! Nie wiem jak Caitlin może z tobą chodzić! -  wydarła się i wyszła.

Nieźle mu nawrzucała. Mnie totalnie zamurowało. Nie spodziewałem się , ze kiedykolwiek powie mu coś takiego.

 Justin

 Tak wiem. Viktoria miała rację jednak co mogłem zrobić? Brianna jest bardzo atrakcyjna i podoba mi się. A Cait..? Ciągle zrzędzi i zrzędzi. Albo się kłóci o byle pierdołę. Wiem, że to przez to poronienie ale bez przesady...

Postanowiłem z nią skończyć. Okej, zapomnieć. Chociaż nie jest to łatwe. Zależy mi na nich obu. Pójdę do Scotta, on powinien mi dobrze doradzić. W końcu sam był kiedyś w takiej sytuacji.  Wyszedłem z pokoju zostawiając Maksa samego, i poszedłem do blondyna.

Zapukałem. Kiedy usłyszałem, że Scott mnie zaprasza wszedłem.

- No siema stary - powiedział . Był w samych bokserkach. Ashley natomiaast leżała okryta kołdrą.

- No hej. - powiedziałem i przybiłem mu piątkę. - Cześc Ash - pomachałem jej.

- Siemka. - powiedziała z uśmiechem.

- Widzę, ze u was wszystko w porządku.

- Jak najlepszym - uśmiechnęła się szeroko.

- No to co się stało? - zapytał.

- Musimy pogadać. - powiedziałem. - Na osobności. - dodałem po chwili.

- Jasne stary. Daj mi chwilę. -powiedział Scott. Ubrał spodnie, i bez koszulki wyszedł ze mną na korytarz.

- No co jest? - spytał.

- Bo widzisz.. spotkałem dzisiaj Briannę. - Mój przyjaciel mnie krył swojego zdziwienia.

- Tylko mi nie mów ze się z nią spotkasz.

- No właśnie tak. - powiedziałem zrezygnowany.

- Stary pogięło cię? Viki z Maksem się wściekną.

- Wiem, a propo.. już to zrobili. Viktoria mi tak nawrzucała , że nie pokażę się jej przez dobry tydzień.

- No widzisz, więc wiesz juz ze to nie jest dobry pomysł.

- Wiem ale... chyba... nie wiem ale chyba się w niej zakochałem. - powiedziałem.

Scotta wmurowało. Wpatrywał się we mnie. Ta cisza mnie przygnębiała.

- No powiedz coś. Scott. - ponagliłem.

Blondyn jakby się ocknął i zaczął.

- No wiesz...rozumiem cię, ale przez to możesz stracić przyjaciół. – zauważyłem, że próbuje wybić mi to z głowy.

- Wiem. I cholernie mi z tym źle. No ale Scott.. wiesz jak to jest prawda? No właśnie. Więc co mam zrobić?

- Nie mam pojęcia. Rób co uważasz za słuszne.

- Dzięki. Mam nadzieję, że TY się ode mnie nie odwrócisz. – zapytałem.

- Pewnie, że nie.  – uśmiechnął się i wszedł do swojego pokoju.

Teraz pozostało mi już tylko zobaczyć się z Brianną i o wszystko ją wypytać, a potem udobruchać jakoś Viktorię i Maksa. 

Tak wiem. Nawaliłam trochę. Rozdział miał być wczoraj ale nie miałam siły go dodać. Nie podoba mi się on, ale musiałam coś napisać xD

 a Nie miałam czasu na poprawę

Z góry przepraszam , następny będzie lepszy :PP

Pojawi się za tydzień w sobotę :D